Allerlei emoties, dwars door elkaar! En wat gebeurt er (weer) veel.
De periode van stilte voor de storm is voorbij, of juist aangebroken in ons leven?
De storm in mijn leven en in mij is er (weer). En ik ben met veel emotionele dingen tegelijk bezig.
Ook veel positieve dingen, en daar stort ik me dan maar op. “Door doen maar, dankbaar zijn en kijken naar
dat wat je hebt, niet naar dat wat je mist”. Al die uitspraken en overtuigingen die wij meestal tegen onszelf zeggen.
En meestal werken die ook vóór ons. Maar vandaag heb ik een off-day, een huil-dag en komt alles opeens hard(er) binnen.

Soms heb ik dat. Het mag er zijn, het is er de tijd voor.
Altijd mijn positieve gezicht (op)zetten helpt. Het helpt mij te relativeren en te verdragen.
Maar nu is het even genoeg, mijn gezicht is verkrampt. Dit gevoel komt ook door een combinatie van
verschillende sterfte- en ziekte gevallen in onze omgeving. De heftige verhalen en intens verdriet raken mij diep in mijn ziel. Daar bovenop komen de ontwikkelingen en zorgen van dit moment over de gezondheid van onze jongste zoon (en die van mijzelf).

Mijn hoofd maakt(e) overuren

Mijn brein gaat als een razende allerlei dingen invullen, en verschillende doemscenario’s passeren de revue.
Ik word er bang van, onzeker. En dan gaan de “wat als” vragen ook nog eens met mij op de loop.
Ik besef dat het angst is! Logisch ook wel, er is (weer) van alles aan de gang in mijn leven.
Weer veel gezondheid aan een zijden draadje, met open eindjes.
Daardoor raken de berichten mij in het diepste van mijn zijn.
Want dat wat er nu (weer) bij mij speelt, gaat wel om de mensen die mij (het aller)lief(ste) zijn.
In mijn hoog gevoeligheid ben ik door al die andere heftige gebeurtenissen, te veel bij mijzelf vandaan gegaan.
Ik heb het verschil van wat van de ander en dat wat van mij is, niet meer duidelijk kunnen zien of voelen.
Ik was verward. Dacht dat de pijn die ik zag, mijn pijn was.

Concurrentie of vergelijk

Niemands pijn is erger, heftiger enz. dan die van een ander.
Maar dit is wel mijn pijn, mijn verdriet en vraagt voor dit moment om mijn aandacht,
mijn energie, mijn kracht en mijn liefde.
Er bestaat geen concurrentie in rouw en/of verdriet. Geen laagjes of gradaties.
Alle soorten verdriet zijn waar(heid), en (in dit geval) die van mij.
Mijn ervaring, mijn beleving. Dit is het moment dat het mij overkomt.
Ik neem mijn verdriet net zo serieus als dat van een ander! Zonder slachtoffergevoel maar met realiteitszin.

En zonder iets af te doen op andermans verdriet. Mijn verdriet doet niets onder voor dat van een ander.
Hoe vaak dacht ik niet: “Jeetje dat wat hun overkomt, is pas erg”.
“Dan heb ik nog geluk gehad en mag ik blij zijn dat ik dát niet heb”.
Ik weet vanuit opleiding en eigen ervaring dat dit een misvatting is.
Je kunt namelijk verdriet en/of verlies niet met elkaar vergelijken.
Mijn gevoel doet er net zo veel toe! En mag er ook zijn.
Ik voel me niet schuldig omdat er ergens wordt bepaald dat ik “nog geluk” hebt gehad.
Nou ik zeg je, dat voelt (zeker op zo’n moment) echt niet zo hoor! Ik neem mijn eigen ruimte en tijd.

Ik roep mijzelf een halt toe. Stop!

“Ik mag voor iedereen verdrietig zijn, medeleven tonen. Maar het mag niet van mij worden. Het is namelijk niet van mij”. Dat was wat ik dacht. Laat een ander verhaal, bij de ander.
Hoe verschrikkelijk verdrietig het verhaal ook is, iedereen heeft een verhaal.
Niet uit egoïsme maar uit zelfbescherming heb ik weer een grens getrokken.
Mijn grens tussen meeleven en doorleven. Daar laten (of terugzetten) waar het hoort.
En mijn verhaal en verdriet op een eerlijke manier er maar laten zijn.
En af en toe toelaten dat ik mijzelf even mag verliezen in mijn verhaal en ‘mijn’ verdriet”.
Om daarna er weer tegen te kunnen.

En vandaag was voor mij even zo’n dag!