Blog

Inzichten, rust en meditatiemomenten

2 februari 2025

Al tijden mediteer ik, op verschillende manieren. En sinds een maand of vijf volg ik meditatie lessen bij Zen.nl Assen. Vanochtend las ik een blog op hun website over angst, de (uit)werking van meditatie en meer. Dit onderwerp ligt nu heel dichtbij mij. En niet alleen omdat we het onderwerp in de meditatielessen -die ik wekelijks bijwoon- besproken hebben.

Onduidelijkheid
Al maanden loop ik met gezondheidsklachten bij huisarts en ziekenhuis voor onderzoeken. Het is nog onduidelijk wat het is, dus speelt nu in mijn leven een rol. In de zen.nl blog schreef de man over zijn paniekaanvallen en tijdens meditatie het gevoel had veilig bang te kunnen zijn. Zo leerde hij dat het er mocht zijn (hij kon oefenen in ervaren) omdat het voor zijn gevoel beheersbaar was. Zo heb ik het tenminste gelezen. En dat vind ik een mooie gedachte. Zo kwam ik gaandeweg tot het inzicht dat ik soms mijn angst, verdriet enz. eigenlijk ontkende. Door direct te relativeren. Denken dat de gedachten of gevoelens niet reëel zijn omdat er nog veel onduidelijkheden waren. Maar ook vond ik dat ik niet op de zaken vooruit moest lopen. Dat gaf mij grip en overzicht. Het bleef zo in vele heftige periodes behapbaar. Een manier die wel voor mij werkt om niet helemaal op de loop te gaan met mijn gedachten en gevoelens, maar ik vergeet/vergat hierbij dat ik ze hierdoor eigenlijk ook wel wat wegstop(te). Niet echt doorvoelde, of de gevoelens niet durfde toe te laten. Bang voor de confrontatie en heftigheid van die gevoelens.

Oude patronen
Door mijn gezondheidsproblemen van nu had/heb ik ook (weer) angst. Het mocht er eerst niet zijn. “Ik weet nog niets, gewoon even afwachten” enz. hield ik mijzelf steeds voor. Direct in mijn hoofd gegaan eigenlijk. Mijn zgn. controle. Zoals ik het ‘altijd’ deed. Maar op een gegeven moment, ik kon er niets aan doen, liet ik de gedachten en gevoelens toe. Wat als ik zo ziek ben en niet meer beter wordt. En opeenvolgend kwamen allerlei scenario’s voorbij. Angst voor mijn sterfelijkheid. Verdriet en angst voor het moeten afscheid nemen van mijn dierbaren. Liedjes bedacht voor de uitvaart en me afvragen of ik dan afscheidsbrieven zou schrijven…. Zelfs de map die ik heb voor ‘later’ met namen, verzekeringsgegevens en andere regelzaken ging ik actualiseren. Ik was best verdrietig. Het overviel me maar mocht er (even) zijn. Halverwege het bijwerken van de contactlijst ben ik hiermee zonder nadenken gestopt. De angst was langzaamaan weg geëbd. Of om in de sfeer te blijven, het was een stille dood gestorven.

Er kwam een rust moment en gedachte
Ik liet het los en besloot (onbewust) gewoon af te wachten. Gewoon doorgaan met de dagelijkse bezigheden, zonder verdriet. Nog wel met onrust. In de meditatie liet ik de onrust toe en verwelkomde het. En na een paar keer mediteren werd ik rustiger. Was dit nou het doorleven, was dit nou leven. Geen controle er over hebben, maar er was ook geen angst. Maar wel berusting of zo….. Achteraf dacht ik, heb ik me daar nu zo druk om gemaakt? Het leek toen ik er voor stond zo groot met heel veel lading. Toen ik het had doorleefd en terugkeek, viel het best reuze mee. Ik had onbewust de lading er vanaf gehaald en naar een reëler niveau teruggebracht.

Puur, eerlijk en echt
Ik stond vaak wel al stil bij pijn, verdriet, zorgen enz. Maar zei altijd “pas zorgen maken als er zorgen zijn, pas verdriet hebben als er een reden is”. Dat werkte voor mij voor zo’n moment. Maar er gaat een proces aan vooraf. Soms kan het helpend en helend zijn, soms storend en verontrustend. Maar alles mag er zijn op elk moment. Of het nu uitkomt of niet, het leven is niet helemaal planbaar en/of maakbaar. Ja, misschien wel in mijn hoofd….

Het leven leven
Op de gekste en onverwachtse momenten komt het voorbij, en voel ik ‘het leven’. Hoe moeilijk ook, het mag er zijn. Want ik heb na het ervaren van meerdere diepen dalen, ook gezien dat de toppen zich ook altijd weer aandienen. Vertrouwen en verduren het blijft een uitdaging en leerproces. Maar ook in deze angst waar ik dwars doorheen ben gegaan herinnerde ik mij het weer. ‘Het is nog nooit zo donker geweest, of het wordt altijd wel weer licht’! Dankzij de meditatielessen en het mediteren, voelde (en durfde) ik er dwars doorheen te gaan. En voelt het alsof ik weer wat lichter ben geworden. Wat dichter bij mijzelf. Ik besef mij steeds meer dat meditatie voor mij een toegevoegde waarde heeft. Het stil worden en ‘gewoon’ zijn. Zoiets schijnbaar kleins blijkt groots te zijn.

Dankbaar
Nu ik dit schrijf, is het voor mijn gevoel een wereld van verschil. Ik besefte mij door stil te staan en te ‘ervaren’ dat mijn angst veel meer laagjes had/heeft. Dat het diepgaander was dan dit wat zich nu aandiende. Het gaf een onderliggend gevoel weer van angst door eerdere ervaringen met verlies van dierbaren, gezondheid en kwaliteit van leven. Het kenmerkte zich in machteloosheid, angst en verdriet. Oude sporen die zo diep waren ingeslagen en door deze aanleiding nog opnieuw aangekeken mochten worden. Die het gevoel van angst groter liet lijken dan deze daadwerkelijk was/is. Het was gaan stapelen doordat het nog niet genoeg was doorleefd. Ik had geen tijd en kans gehad om te verwerken door de vele opeenvolgende gebeurtenissen die destijds vroegen om actie. Het was mijn overlevingsknop die omgezet moest worden. Het moest eerst gevoeld worden, geaccepteerd. Daardoor was het nog niet af. Kwam het in deze vorm terug. En toen kon ik het voor dit moment loslaten. Het is goed zoals het is.

Roelie van Guldener

Casemanager Mantelzorg