En dan wordt het allemaal even te veel
Opstaan gaat steeds moeilijker, doodmoe kom ik mijn bed uit…. Ik verneem dat de afgelopen tijd er behoorlijk in heeft getikt. Elke dag opnieuw. Manlief heeft de laatste maanden hard geknokt maar is (eigenlijk wel logisch), erg met zichzelf bezig. Hij heeft moeite met hulp vragen en aannemen, en alle dingen die te maken hebben met het accepteren van ons “nieuwe” leven. Het doorkomen van de dag, zoveel mogelijk opkrabbelen en je nuttig voelen. En ik zorg (van mij accepteert hij het gelukkig), werk, en probeer de boel wat bij elkaar te houden.
Gezinsleven
Ik zie dat de jongens worstelen met de situatie. Hun vader een sterke en zelfverzekerde man is op het moment veranderd in een instabiele man met weinig levenszin. Zijn gevoel van er toe doen is helemaal verdwenen. Hij voelt niet meer dat hij een meerwaarde levert aan ons gezinsleven. Hij kan geen geld meer verdienen en het gezin “onderhouden”, wat zeker moet als man, dat is zijn overtuiging. Ook is hij niet meer de sterke man voor mij. Hij kan ons niet meer dat geven wat we nodig hebben. Dit alles is gezien vanuit zijn (oude) overtuigingen. We zijn blij met hem zoals hij is! 1 van onze zoons heeft er zichtbaar last van. Hij trekt steeds meer naar zijn vrienden en deelt alles met hen. Ik raak het contact met hem wat kwijt. Het lijkt of alles door mijn vingers glipt……het verscheurt me. Ondanks dat iedereen dit op een eigen manier moet verwerken, probeer ik toch het gezin wat bij elkaar te houden en dat lukt me niet zo goed (meer).
Het is een erg intensieve periode van (over)leven. Mijn man, elke dag bezig met revalideren, de jongens die naast hun eigen dingen ook de spanning in huis ondertussen behoorlijk gaan voelen. En ik…… die alles bij elkaar wil houden. Ons hele leven draait op dat moment om mijn man. Niet dat hij daarvoor gekozen heeft maar het is nu wel de werkelijkheid. Ik ben alleen maar bezig om iedereen op te vangen, dingen zo goed mogelijk in goede banen te leiden. Daardoor ben ik mezelf vergeten. Ik slaap ongeveer nog 3 kwartier per nacht. Ben hyperactief en klaarwakker maar tegelijkertijd doodmoe.
Naar huis gestuurd
Ik functioneer al een tijdje op de automatische piloot. Ik zorg slecht voor mijzelf, raas maar door. Kan me niet ontspannen en denk dat ik alles alleen moet doen. En toen ze op het werk gingen zien dat ik eigenlijk niet meer kon functioneren, ben ik letterlijk naar huis gestuurd. Zo ver heb ik het laten komen dat een ander moest ingrijpen. De volgende dag kon ik bij de bedrijfsmaatschappelijk werker (en bedrijfsarts) terecht. Die heeft me direct ziek gemeld en me een slaapkuur voorgeschreven. WAT??!! Dat kan ik niet wachten, geen tijd! Wat voelde ik me vreselijk, niet omdat ik doorkreeg dat het niet goed met me ging maar om het feit dat het me “niet gelukt” was. Ik had gefaald, ik kon het niet aan. Ik was helemaal niet sterk!! Wat zou iedereen wel van me denken….. Om dat toe te moeten geven, dat het niet meer wou, dat vond ik vreselijk. Dat was mijn valkuil. Ook ik bleek behoorlijk last te hebben van “oude” overtuigingen. En dat diende mij niet meer…..
Alles wat stabiel is, staat opeens te wankelen
Ondertussen is de verstandhouding tussen onze (puberende) zoon en ons, behoorlijk bekoeld en de spanningen lopen behoorlijk op. Iedereen loopt op de tenen. Dit mede door uiteenlopende emoties, het niet (kunnen of willen) praten over dingen gedachten en gevoelens. De situatie is natuurlijk verre van optimaal en “gewoon”. Ze zijn structuur, duidelijkheid en veiligheid gewend. Alles wat stabiel is, staat opeens te wankelen. Ook ik ben niet meer zo zelfverzekerd en wankel….. logisch dat ze hun houvast kwijt zijn. Zij zien beide ouders de controle verliezen… dat maakt ze (onbewust) angstig. Onze (puber) zoon zoekt steeds meer de grenzen op, en ik reageer er op. Zit er bovenop, probeer bijna krampachtig om het goed te doen en de controle te houden. Maar na een hoog oplopend meningsverschil tussen vader en zoon, knapt er iets. Zoonlief geeft aan een tijdje uit huis te willen om zijn rust terug te vinden. Omdat hij niet (meer) binnen wil zijn, gaat hij buiten (met zijn spullen) staan om vervolgens opgehaald te worden. Dan gaat mijn lampje uit…….. Al het verdriet, de onmacht, de machteloosheid, het gevoel van falen komt naar boven en zoekt als een vulkaan zijn weg naar buiten. Er niet kunnen zijn voor je kind, dat is het ergste wat je kan overkomen.
Tot mijzelf komen
Ondertussen gaat het steeds slechter met mij. Ik kan geen licht meer aan mijn ogen/hoofd verdragen. Wanneer ik begin te praten, veer ik op omdat ik schrik van mijn eigen stem. Het geluid komt keihard binnen….. Ik weet niet meer hoe het moet, weet niet meer hoe te voelen. Ben erg overprikkelt. Ik loop als een zombie rond, kan niet meer functioneren. Iedereen in ons gezin was bezig met een aanpassing in ons nieuwe leven, maar ik had stil gestaan!
In het proces van mijn mans ziektebeeld, gaat het best aardig goed. Hij loopt en fiets weer wat. Natuurlijk heeft hij een heleboel moeten inleveren. Maar zolang we vooruitgang boeken, hoe klein ook, dan gaan we er voor! We zullen nog veel vaker voor dilemma’s en vraagstukken komen te staan. Maar het gaat elke keer met kleine stapjes. 1 stap vooruit, 2 stapjes terug. En zo gaat het in ons gezin en omgaan met de situatie ook. Met geduld en liefde (en af en toe wat hulp van anderen), komen we een heel eind. Het is nog elke dag “a hell of a job” om alles in het juiste perspectief te plaatsen maar ook om dankbaar te zijn. Wat we over ons gezin hebben geleerd is, dat het heftig is om ieder zijn eigen weg te laten zoeken en vinden. Maar we hebben elkaar nooit losgelaten, alleen maar wat meer ruimte gegeven. En dat geeft moed voor de toekomst.
