Ik ben gaan bloggen omdat ik vind dat er veel dingen in ‘mantelzorgwereld’ niet goed gaan of anders kunnen. Als mantelzorger (intensief maar ook ondersteunend), zie ik veel, ook verborgen leed. en ook dat er een vergeten groep binnen de mantelzorg is. De “niet geregistreerde” mantelzorgers. Mensen die niet bekend (willen) staan. Of mensen die misschien zichzelf niet zien als mantelzorger maar met al hun liefde de ander als vanzelfsprekend (soms dag en nacht) helpen. Die soms in hun eentje worstelen en op een gegeven moment geen kant meer op kunnen. Waarbij 1 van beide partijen (ja ook een zorgvrager kan zo zijn/haar redenen hebben) door schaamte, trots, uit liefde, plichtsbesef of andere redenen er niet over (willen/kunnen) praten. Bijvoorbeeld geen woord willen hebben voor het feit dat ze hulp, in welke vorm dan ook nodig zijn. Zou dat anders kunnen?
Het maakt je patiënt en zorgverlener als je het zakelijk zwart-wit zou zien
De mantelzorg(er) die zichzelf vaak niet zo ziet en zelfs soms een hekel heeft aan het woord. Veel onduidelijkheid bestaat over de betekenis (en lading) van mantelzorg.
Op sommige sites staat dat wanneer je een aantal maanden, een tig aantal uren per week zorgt voor iemand, dat je dan een mantelzorger bent. En ook dat het voor iemand buiten je gezin kan zijn (of iemand die in een zorginstelling woont).
Onder welke noemer, of welk vakje plaats jij jezelf? Weet jij het nog?
Ik denk nu nog wel eens, nee joh ik ben geen mantelzorger. Mijn (mantel)zorg taken zijn zo uiteenlopend, zo divers en zo niet te rubriceren. Ik kan me zo goed voorstellen dat iemand zich geen mantelzorger voelt. Je doet (al die) dingen vaak al een tijd, en het is er ingeslopen. Het hoort erbij. En ja natuurlijk kost het energie. Maar dat doe je toch graag voor ‘de ander’?
De (verborgen) groep die niet ergens geregistreerd staat, ontvangt geen hulp of een mantelzorgwaardering. Heeft vaak ook geen contact met andere mantelzorgers, vindt de informatie betreffende dit onderwerp misschien minder snel en leeft soms (ook nog) geïsoleerder. Ik wil heel graag dat iedereen, die er behoefte aan heeft, het begrip en de hulp ontvangt die zo welkom is. Zonder dat mensen zich moeten afvragen of ze wel genoeg ‘ziek of hulpbehoevend’ zijn, of dat ze wel vallen onder de noemer mantelzorger, of dit gewoon moeten doen…. Kortom dat er geen (of in ieder geval minder) vooroordeel en taboe meer op berust. Het begint volgens mij bij begrip krijgen voor jou en de ander. Weten (of misschien zelfs voelen) wat het inhoudt.
Ik ben al meer dan 30 jaar mantelzorger. Voor mij voelt dat (nog steeds) niet zo, maar volgens de “richtlijnen” is het wel zo
Intensief en ondersteunend (ver)zorgen hebben zich bij mij in de loop der jaren opgevolgd of afgewisseld. Ik vond het altijd vanzelfsprekend, maar als er steeds maar iets bij komt gaat er wel steeds meer iets van je energievoorraad af. Ik deed de “verplichte” dingen, maar liet de ontspannende/leuke (als eerste) aan mij voorbij gaan. Ik moest mijn tijd en energie verdelen. Niet toe willen geven dat ik die andere kant (ontspanning/leuke) meer dan nodig had om te kunnen volhouden! Daarom blog ik. Bewustwording is een begin!
Laten we elkaar gewoon helpen. Er voor elkaar zijn zonder ons af te hoeven vragen wat de maatschappij voor (voor)oordeel heeft. Dat zou echt het laatste moeten zijn waar iemand zich druk over zou moeten maken. Natuurlijk heb je dan ook nog wel te maken met belevingen, overtuigingen, karakters en persoonlijkheden. Maar ik ben er van overtuigd dat de mindset van een ieder zo zou “moeten” veranderen dat het normaal is, en dat niemand meer hoeft te worstelen met vraagstukken als ‘waar haal ik de tijd vandaan om even adem te halen’. Ik wens dat er zo’n groot (sociaal) vangnet (of professioneel netwerk) rondom mantelzorg zal ontstaan dat dit helemaal niet eens meer een vraagstuk is.
Maar meer een feit waar we iets mee moeten. Waarschijnlijk is dit verre van de realiteit maar goed, ik ben niet voor niets een ambassadeur, en er is dus nog een hoop werk te verrichten. In beleving, gedachte, gevoel/emotie, zorg(land) en mindset.
