De (keiharde) wereld om ons heen

De heftige periode van de burn-out heeft op iedereen in ons gezin (opnieuw) behoorlijk impact gehad. Eerst de aanpassingen en het “overleven” in de veranderde situatie. Alles begon net een beetje in een bepaalde structuur te vallen. En dan komen daar plots de perikelen van prikkelbaarheid, frustratie, en confrontatie kijken. Alles met elkaar allerlei heftige uitspattingen. Emoties vliegen over en weer. Onmacht en machteloosheid vieren hoogtij….. iets met grip en controle…… Iedereen heeft er op een eigen manier “last” van. De ene wat zichtbaarder dan de ander. Dat is dan ook gelijk het verschil in mensen en hun manier van benaderen. Dat geldt natuurlijk in veel meer situaties en ervaringen. Hoe je met de dingen omgaat hangt veel af van hoe je bent opgevoed, wat je overtuigingen zijn (geworden). Je (eigen) normen en waarden. En niet onbelangrijk je persoonlijkheid.

Situatie uitleggen

Door de burn-out heb ik een behoorlijke deuk opgelopen in mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. Mijn overtuiging dat ik het (aardig) aankan, is naar de achtergrond. Doe daar het verliezen van vertrouwen in eigen lijf van mijn man bij en we hebben een perfecte mix van onzekerheden bij beide. Dat is niet echt bevorderlijk voor het gehele proces van wennen en acceptatie. In de beginperiode van zijn man zijn ziekte, legden we vaak aan anderen uit hoe e.e.a. zit. Vaak met de kleinste details. We willen het graag delen, ook om begrip te kweken. Wat we toen nog niet echt door hadden is dat het ook een verwerkingsfunctie heeft. En we voelen dat naarmate de tijd verstrijkt, het verhaal ook korter wordt. Maar het helpt ons nog steeds. Erover praten is voor ons verwerken, het langzaam een plekje proberen te geven. Steeds weer vertellen we de gebeurtenissen, feiten en impact rondom het “uitval” moment.

Vooroordelen, verantwoorden en verdedigen

Door onze ervaringen met verschillende mensen zijn we al wat anders geworden met onze uitbundige verhalen. De scherpe randjes gaan er wat van af. En in de loop van de tijd, worden we er voorzichtiger in. We willen niet meer aldoor van alles delen. We zijn selectiever in hoe en met wie we dingen delen. Er zijn al een behoorlijk aantal vrienden afgehaakt. Het is te lastig, te confronterend of gewoon niet leuk meer. Alles is anders. We kunnen niet meer meedoen zoals vroeger. En door wat we hebben meegemaakt, zijn we ook wat anders in het leven gaan staan. Het is soms ongelooflijk hoe sommige mensen, al ver voordat we het zelf weten, denken door te hebben hoe het bij ons werkt en zit. Zo vol vooroordelen. We dachten (m.n. ik) dat wanneer we uit zouden leggen hoe de dingen zijn, dat mensen dan wel begrip zouden hebben. Maar (helaas) was hun plaatje al op voorhand compleet.

Maar toch voordat je het weet…

Er zijn soms nog van die momenten waarop we ons toch laten verleiden. Laatst was er iemand die dacht het helemaal door te hebben. Hij zei quasi onschuldig tegen mij dat onze tuin echt een puinhoop was. Hij vroeg: “je man is nog zo’n jonge vent en de hele dagen bij huis, kan die het niet even wachten”? En voegde daar zonder blikken en blozen aan toe: “of is hij niet zo’n tuinman”. Dat soort opmerkingen doen soms (nog steeds) pijn. Ik voelde verontwaardiging, verdriet, boosheid en nog meer. Deze man had in 2 zinnen de vinger op de zere plek gelegd. Ik voelde me “gedwongen” hem uit te leggen dat mijn man wel graag wil maar niet kan en dat wij het ook niet fijn vinden dat het niet altijd netjes is. Dit natuurlijk ook omdat aan mijn man niet echt iets te zien is. Wanneer hij buiten of op bezoek is, is hij op zijn best en oogt hij vrij groot en sterk. Er op terugkijkend vind ik het nogal confronterend. Maar het zegt meer over de man zijn kortzichtigheid dan over mijn ongeloof. Mensen kunnen keihard zijn zonder dat ze het door hebben. En dan moet je niet willen uitleggen en/of verdedigen. Mede door zo’n man zijn we daar mee gestopt. Wij weten uiteindelijk zelf wel hoe het zit.

We focussen ons liever op de positieve energie. En proberen ons wat minder te laten raken. Wij hebben al genoeg aan het feit elke dag gewoon ons ding te moeten doen. En wat een ander daar van vindt…. met alle respect hoor, maar ze vinden maar!!